Waarom ik fotografie achter mij laat:

Door de jaren heen heb ik een hele verschuiving gezien van wat er belangrijk is, door social media is er meer aandacht gekomen voor likes, volgers, views, … aandacht & “fame”.

Een verschuiving naar dat opeens alles “naakter en naakter” moest voor andere fotografen, en modellen. 

Ook omwille van de komst van OnlyF en andere.

Wie mij al langer volgt, weet dat ik daar jaren lang tegen ben geweest, maar midden vorig jaar, 2022, dan toch heb gezwicht voor Patreon.

Uiteindelijk is het gewoon tegen mijn nature in om in zo’n fotografie wereld te blijven.

Ik deed het voor de fun, voor smiles, voor happy foto’s.

“Happy girls are the prettiest”

Dat mijn foto’s onmiddellijk herkenbaar zoude zijn zonder een mega groot logo te plaatsen.

Dat mensen direct zeiden: dat is eentje van Robbert!

Maar met al die verschuivingen, en de mindset van sommige, werd het soms te moeilijk en teveel om mij nog thuis te voelen in deze fotografie wereld.

Ik heb mijn mening en visie, die regelmatig verschilt van andere, en het is dan ook vermoeiend om mijn eigen continu te verdedigen, om daar energie in te steken.

Om tegen de vooroordelen te vechten van een “fotograaf” te zijn in dit genre.

Om aan te tonen dat niet iedereen zoals de meerderheid is.

Toen ik zo’n 13-14 jaar geleden begon had ik mijn doelen.

En, ondanks mijn koppigheid, heb ik die, door de jaren heen, ook kunnen afvinken.

• in gedrukte magazines verschijnen?
• in gedrukte kranten verschijnen?
• mijn werk op tv zien verschijnen?
• mijn werk zien bij een van de grootste modellenbureau’s van BeNeLux?
• mijn werk zien verschijnen bij kranten over de hele wereld heen, online en op papier?
• mijn naam vermeld zien staan als “bekende fotograaf Robbert Poel”
• werken met modellen waar ik naar opkeek? Die in het begin onhaalbaar leken om mee samen te werken?

Dan begin je te denken: 

Heb ik mijn doelen bereikt? Ja

Zijn er nog andere, nieuwe doelen die ik wil halen? Niet echt, nee

Maakt het mij nog gelukkig? Minder en minder

Heb ik het nodig om te overleven en mijn rekeningen te betalen? Nee

Waarom doe ik het dan nog? ….

So, with that being said:

I’m out.

Dit was mijn “leven” voor de voorbije 13-14 jaar.

Fotografie heeft me veel gegeven, maar het heeft me ook veel gekost op mentaal vlak, te veel.

Het heeft geen nut om vast te houden aan een wereld, aan een leven, dat elke dag voor meer en meer stress en haat zorgt.

Voor de rest,

bedankt voor de samenwerkingen,

bedankt voor de steun, de kansen.

Hopelijk heb ik jullie geïnspireerd op een of andere manier,

hopelijk heb ik een smile op je gezicht kunnen toveren door de foto’s.

Thank you!

• Robbert Poel